Bij her-oriëntatie ligt het accent op het je aanpassen aan de veranderingen die zijn ontstaat door je verlies. Het gaat misschien om andere huisvesting, om een andere rol naar de kinderen, familie en vrienden, om rollen die voorheen door je ex-genoot werden verzorgd, over initiatieven die je nu wel en vroeger niet durfde te nemen en over verandering van je denken over bijvoorbeeld relaties en intimiteit. Bij een her-oriëntatie op het leven ontstaan ook gevoelens van onzekerheid en misschien wel van angst over de veranderingen die er staan te gebeuren. Maar er kunnen net zo goed gevoelens ontstaan van vrijheid en kracht. Het toestaan van die gevoelens geeft ruimte om ook het hoofd (denken) bij die veranderingen te betrekken. En het toestaan van je (onderdrukte)verlangens geeft ruimte om opnieuw te leren dromen. Het kan zijn dat het accent helemaal op je her-oriëntatie ligt en er geen aandacht is voor de pijnlijke ervaringen en gevoelens van je verlies. Dat hoeft niet erg te zijn. Zeker niet als het tijdelijk is. Maar als definitief gekozen wordt voor de ontkenning en vermijding van het verlies, dan kan dat schadelijke effecten hebben op je verdere loop van je leven.
Vragen om het leven zonder de intieme relatie met je ex-genoot meer toe te laten
Wat is de impact van je ex-genoot op je manier van denken over jezelf, je relaties met vrienden en eventueel kinderen, en je verdere leven zonder je ex-genoot. Ben je daar tevreden over?
Hoe is je leven veranderd sinds je relatiebreuk? Kan je blijven functioneren in je dagelijks leven? Ben je daar, gezien je omstandigheden, tevreden over? Wat zou je daar in willen veranderingen?
Heb je nog doelen voor de toekomst? Of zou je nieuwe doelen kunnen vinden?
Vermijd je om te veel aan je ex-genoot te denken omdat dit je anders toch maar overstuur maakt? Vermijd je gevoelens die lastig zijn, die teveel beelden over het verleden oproepen? Wat je zou je kunnen doen om ze toch toe te laten?
Heb je het gevoel dat je de controle behoudt door niet aan je ex-genoot te denken? Helpt dat?
Hoe is het om steun bij anderen te vragen en om sociale contacten te (blijven) onderhouden? Wat zou je daar in kunnen veranderen?
Zijn er door je relatiebreuk andere stressbronnen in je leven die om aandacht vragen, bv. onafhankelijkheid, huisvesting, auto, financiën, kinderen, familie? Nemen die zoveel plaats in dat je bijna geen tijd en ruimte hebt om stil te staan bij je relatiebreuk?
Ontleen je positieve gevoelens aan het feit dat je je leven, ook nu je geen intieme relatie meer hebt met je ex-genoot, verder voort kunt zetten? Dat je jezelf een beetje opnieuw kunt uitvinden?
Hoe kunnen anderen je helpen om deze vragen met je te bespreken?